Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, ελευθερία σήμαινε για μένα μια μέρα γεμάτη παιχνίδι: παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως, όπως τότε που με βρήκαν οι γονείς μου να κοιμάμαι μπρούμυτα στο πάτωμα, στη μέση του δωματίου.
Λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία και η ελευθερία απέκτησε χρονικό πλαίσιο: συνδέθηκε με τη λήξη του σχολείου τον Ιούνη και είχε διάρκεια μέχρι τον Σεπτέμβρη. Είχε άρωμα θάλασσας και παγωτού και ήταν πλημμυρισμένη από την ανεμελιά μιας εποχής χωρίς ευθύνες.
Γυμνάσιο και η ελευθερία έγινε συνώνυμη με το «θα βγω». Συνώνυμη με μερικές ώρες χωρίς την επίβλεψη των γονιών, γεμάτες συζητήσεις εκ βαθέων και εφηβικούς πειραματισμούς.
Φοιτήτρια και η ελευθερία έγινε ευέλικτη: Ελεύθερη να γεμίσω το 24ωρο όπως θέλω, να αντικαταστήσω το μάθημα στη σχολή με μάθημα χορού με τις κολλητές μου, να βγω και να γυρίσω «αργάμιση» όπως έλεγε και η αδερφή μου, ακόμα και να κάνω τζακ ποτ στη εξεταστική.. όταν δεν βρέθηκε μάθημα που να περάσω. Άρχισε επίσης να αποκτά και όραμα, που στην πρώτη του μορφή ήταν ένα δικό μου σπίτι.
Κάπου εκεί όμως, βγαίνοντας από το προστατευτικό κουκούλι της οικογένειας και υλοποιώντας βήμα-βήμα όλα τα «προαπαιτούμενα» για μια καλή ζωή ( σπίτι, δουλειά, σύντροφο, ταξίδια..), άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάποιους περιορισμούς στην ελευθερία μου. Ως «καλό παιδί» θεώρησα σωστό να αποφεύγω τα μεγάλα δράματα και να καταπνίγω τα συναισθήματά μου όταν αποκτούσαν αρνητικό πρόσημο. Για να μην στεναχωρήσω τους άλλους, για να μη χαλάσω την (επιφανειακή) ηρεμία, για να μην αναγκαστώ να διαφοροποιηθώ, με βάση την εκλογίκευση και ένα κοινωνικά αποδεκτό πρέπει, δημιούργησα ασυνείδητα έναν κλοιό που έσφιγγε όλο και περισσότερο γύρω μου.
Χρειάστηκε να βρεθώ στην κηδεία της μητέρας μου όπου με το ζόρι έβγαλα δυο δάκρυα, για να συνειδητοποιήσω ότι είχα χρόνια να κλάψω.. Η ελευθερία απέκτησε μεμιάς μια εντελώς διαφορετική διάσταση: Έγινε η δυνατότητα να εκφράζω αυτό που νιώθω τη στιγμή που το νιώθω, χωρίς υποκρισία, χωρίς λογοκρισία, αλλά και χωρίς στοχοποίηση κάποιου άλλου - μια ξεκάθαρη, ειλικρινής έκφραση με παράλληλη ανάληψη της ευθύνης για αυτό που μου συμβαίνει. Εύκολο; Όχι. Οδυνηρό; Αν και αρχικά πίστεψα πως ναι, στην πορεία διαπίστωσα ότι ήταν απίστευτα πιο οδυνηρό να κρύβομαι και να καταπιέζω το ποια είμαι. Χρονοβόρο; Σίγουρα. Γιατί απλά επηρέαζε τη ζωή μου σε όλα τα επίπεδα, προσωπικό, οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό, και οι αλλαγές που απαίτησε ο ίδιος μου ο εαυτός ήταν σαρωτικές.
Μερικά χρόνια μετά, παρέα με τον σύντροφό μου και ορμώμενοι από τη διάθεσή μας για εσωτερική εξερεύνηση, βρεθήκαμε μπροστά σε μια πολύ-πολύ μεγαλύτερη ελευθερία: την ελευθερία της επιλογής κατεύθυνσης, όχι για σήμερα, όχι για ένα χρόνο, αλλά για πάντα. Γιατί αν τελικά έχω βρει πώς θέλω να είναι η ζωή μέσα μου και γύρω μου, πώς θα νιώθω ελεύθερη αν το διαπραγματεύομαι συνεχώς; Πώς θα είμαι ελεύθερη αν αφήνω συμπεριφορές και μηχανισμούς δράσης που δεν ταιριάζουν στο τώρα μου να καθορίζουν την πορεία μου, τις σχέσεις μου, την έκφρασή μου; Και η πιο πρόσφατη συνειδητοποίησή μου: πώς θα νιώθω ελεύθερη αν ο εγωισμός μου κρατάει πάντα πισινή, αν ζητάω το 100% αλλά δίνω το 70%, αν ανομολόγητοι φόβοι ξεπερνούν την επιθυμία μου για ζωή;…
Δημιουργήθηκα για να είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη να ζω, να αναπνέω, να απολαμβάνω, να μοιράζομαι αυτό το υπέροχο σύμπαν με όλους τους κατοίκους του.
Είναι καθήκον μου να το εκπληρώσω!
