Άνοιξη 2020. Μια άνοιξη διαφορετική από τις άλλες.

Ήταν μια στιγμή αυτής της άνοιξης που οι άνθρωποι σταμάτησαν να αναπνέουν. Το μυαλό σάστισε μην ξέροντας πιο σενάριο να δεχτεί, ποια ανάγκη του να καλύψει, πώς να αντιδράσει στα κομμάτια της πραγματικότητάς του που βροντοφώναξαν την παρουσία τους. Η τόσο συμπυκνωμένη, οργανωμένη, υπερπλήρης καθημερινότητα γκρεμίστηκε αφήνοντάς μας έκπληκτους μπροστά σε ότι εμείς οι ίδιοι είχαμε επιλέξει να την αποτελεί. Και η φωνή του πλανήτη σαν ηφαίστειο που ξυπνά άρχισε να ανεβαίνει, να ταρακουνά, να ξεδιπλώνεται, απαιτώντας χώρο έκφρασης, ισορροπία, ροή.

Η επόμενη αναπνοή ήταν αναπόφευκτη. Γιατί η αναπνοή και η ζωή δεν σταματούν ποτέ. Γιατί όσο μείναμε στα σπίτια μας, αποκομμένοι από δουλειές, συναναστροφές, ρουτίνα, η ζωή εκεί έξω συνεχιζόταν ακάθεκτη. Η γη ανέπνευσε, βλάστησε, άνθισε. Οι γειτονιές γέμισαν λουλούδια, πρώτη φορά μου φάνηκαν τόσο πολλά, τόσο όμορφα, τόσο μυρωδάτα. Η ησυχία των δρόμων έδωσε τον λόγο στα πουλιά, τόσες μελωδίες πώς βρέθηκαν στην πόλη; Βροχή και αέρας καθάρισαν, εξάγνισαν την ατμόσφαιρα και ένας απέραντος, ανέφελος ουρανός εγκαταστάθηκε πάνω από τα σπίτια.

Και κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι και μέσα, μέσα στα σπίτια, μέσα στις καρδιές, ακόμα και μέσα στα νοσοκομεία, η ζωή επίσης συνεχιζόταν. Με σκαμπανεβάσματα, με αναταράξεις, με εκκαθαρίσεις, με θανάτους και με γεννήσεις. Η εστία, ο χώρος του καθένα αποκάλυψε τις ανάγκες του και η αλήθεια κάποιες φορές ήταν αδυσώπητη. Οικογένεια, εργασία, φίλοι, συνήθειες, συναισθήματα άλλαξαν ιεραρχία, πειραματίστηκαν σε νέες θέσεις, κύκλοι έκλεισαν, κύκλοι άνοιξαν. Και σε όλο αυτό ήμασταν όλοι μαζί, μικροί-μεγάλοι, πλούσιοι-φτωχοί, κύτταρα του ίδιου σώματος, ίσως πρώτη φορά αντιλαμβανόμενοι πόσα μας ενώνουν...

Η ζωή εξακολούθησε να προχωρά, να εξελίσσεται. Περιμένοντας να την επιλέξουμε, να μπούμε στη ροή της, να σεβαστούμε την αρμονία της και να διδαχτούμε από τη σοφία της. Όχι με όρους, με προϋποθέσεις, προσαρμοσμένη στα κουτάκια του μυαλού μας, αλλά ολόκληρη, αυτούσια, από την πιο μικρή ως την πιο μεγαλειώδη έκφρασή της. Αφήνοντας επιτέλους το στήθος μας να γεμίσει από την εισπνοή μας, χωρίς να κρατάει πισινή, χωρίς να κρύβει τι νιώθει και τι θέλει, και να εκπνεύσει ελεύθερα, χωρίς προσπάθεια, χωρίς αντίσταση. Και ξανά, αναπνοή με την αναπνοή, βήμα-βήμα. Ξεκινώντας από όπου και αν βρισκόμαστε, αντλώντας θάρρος από την άσβεστη σπίθα της ζωής μέσα μας, ανακαλύπτοντας τη δική μας αυθεντική μελωδία μέσα στην ορχήστρα της δημιουργίας.

Άνοιξη 2020. Αυτή η άνοιξη η διαφορετική από τις άλλες. Η άνοιξη της αρχής των αλλαγών.